Geïnspireerd door rustgevende muziek stelde Verhoeven als doel om muziek te componeren waarbij de luisteraar kan ontspannen en de prikkels van de dagelijkse drukte kan verwerken. Om deze muziek te kunnen componeren onderzocht Verhoeven de werking van het menselijk brein. Hij raakte geïntrigeerd door wat voor effecten muziek heeft op het brein en op wat voor manier muziek wordt verwerkt door het brein. Daar is de titel ‘Thalamus’ uit ontstaan, de naam voor de hersenkern die onmisbaar is bij het verwerken van muziek.
Naast de natuurrijke omgeving hadden de bewoners van Park Zuiderhout een groot effect op het creatieproces van Verhoeven’s nieuwe muziek. Door de gesprekken en het bijwonen van misdiensten raakte Verhoeven verslingerd aan klassieke muziekstijlen als gregoriaans, barok en renaissance. Deze stijlen combineerde hij vervolgens met geluiden uit zijn eigen muziekwereld, de wereld van synthesizers en keyboards. Het resultaat is een kruisbestuiving geworden, waarbij de klassieke en de digitale wereld elkaar ontmoeten en invloeden langskomen van onder andere ambient, new age, post-rock en psychedelische muziek.
