Sandro van der Leeuw, geboren in 1990 te Den Bosch. Ik ben opgegroeid in Maren-Kessel, een dorp aan de Maas, op 15 kilometer afstand van Den Bosch.
Ik heb mijn Bachelor ACW behaald in Nijmegen. Daarna heb ik een master Jeugdliteratuur cum laude afgerond aan Tilburg University. Afgelopen jaar behaalde ik mijn propedeuse Docent Beeldende Kunst en Vormgeving op ArtEZ (Arnhem).
Op het moment ben ik werkzaam als bibliothecaris en programmamaker van de bibliotheek in Cuijk en Gennep. Hiervoor heb ik allerlei baantjes gehad, met als absolute hoogtepunt mijn acteerdebuut in ID, een educatieve voorstelling over (gender)diversiteit van Theater AanZ. Wat schrijven betreft voelt het een beetje alsof mijn carrière nu op het punt van beginnen staat. Hoewel ik als student al columns schreef voor het Nijmeegse studentenblad (ANS) en wetenschappelijke artikelen voor Literatuur Zonder Leeftijd, neem ik mezelf als maker pas sinds enkele jaren echt serieus. Dat begon met mijn deelname in het Das Mag Kamp in 2016 en daarna als student aan de academie, waar ik het fotograferen en tekenen (her)ontdekte. Mijn toelating voor WOLK is het definitieve startpunt. Tijd om vol gas vooruit te gaan en alles waar ik van hou en waar ik goed in ben te combineren, te perfectioneren en het heelal in te knallen.
Dat moet met afstand mijn rol in ID zijn. Ik was nog volop herstellende van mijn tweede burn-out en had geen idee welke kant ik op wilde of op moest om een beter en fijner leven te kunnen leiden. Op het toneel voelde ik dat wat ik al zolang gemist had: ik ben geboren om te creëren en om op scherp te stellen. Om mijn demonen aan anderen te laten zien, zodat zij er kracht en lering uit kunnen trekken. Dat gevoel stimuleerde me de pen weer op te pakken en om eindelijk toelating te doen tot de kunstacademie. Dat gevoel heeft er voor gezorgd dat ik nu onderdeel uit mag, en kan, maken van WOLK.
allemaal zijn we lichamen
leeg, en we weten niet beter
onbelangrijk wie je bent
of hoe je geboren werd
in die zin
dat al het geschoren vlees
toch hetzelfde smaakt
en altijd voorhanden is
allemaal zijn we lichamen
leeg, en hongerig naar liefde
en we vragen ons af
of het lijkt op ander lekkers
in die zin
dat je enkel verlangt naar dat
wat degenen voor jou
wel mochten proeven
allemaal zijn we lichamen
leeg, potjes zonder deksel
al passen er meer op
dan je misschien denkt
in die zin
dat onze eenzaamheid te
verdrijven
geen inhoud behoeft
allemaal zijn we lichamen
leeg, en zonder enig houvast
dus slaan we onze armen
maar om je dijen heen
in die zin
dat onze handen elkaar
ook dan
nooit vinden kunnen
allemaal zijn we lichamen
leeg, een scherm zonder tekst
als je ons ziet maar niet leest
lopen we geen gevaar
in die zin
dat je ons niet echt kent
en alleen binnendringt om
jezelf verder uit te wissen
allemaal zijn we lichamen
leeg, en vol met gaten
man of vrouw of
die nu gevuld willen worden
in die zin
dat we geen connectie leggen
en elkaar slechts raken
door heel diep te gaan
allemaal zijn we lichamen
leeg, en klaar om te verdwijnen
eet ons helemaal op
zodat we in je zijn
in die zin
dat we onszelf bijna kennen
als we even vergeten
ons alleen te voelen
allemaal zijn we lichamen
leeg, en ooit waren we meer
kwamen we nog buiten
op zoek naar die ene
in die zin
dat ik erin geloofde
pas heel te zijn
als wij samen waren
