Aangenaam!

Ik ben Eline van Wieren. In 1993 werd ik geboren in de polder van Noord Holland, waar mijn overgrootopa een vrachtwagenbedrijf begon dat later overgenomen opa en vervolgens door mijn oom. Dit leidde ertoe dat het grootste deel van de mannen in mijn familie vrachtwagenchauffeur is, inclusief mijn vader. Door deze overdaad aan vrachtwagenchauffeurs vraag ik me nog steeds regelmatig af of er zoiets bestaat als keuze en in hoeverre je omgeving bepaalt wie je wordt.

Dit vraagstuk keert ook steeds opnieuw terug in het werk dat ik maak voor mijn opleiding Creative Writing aan ArtEZ, waar ik nu in mijn afstudeerjaar zit. Voor dit afstudeerjaar ga ik onderzoek doen naar de Manic Pixie Dream Girl van de literatuur en schrijf ik een afstudeerwerk geïnspireerd door Elton John's Canlde in the wind. 

Tijdens mijn WOLK traject doe ik ook onderzoek. Naar de vraag wie welk verhaal mag vertellen. En in hoeverre ben je als schrijver verantwoordelijk voor de verhalen die je de wereld in brengt?

Ik heb ook wel eens vrije tijd. Dan mediteer ik graag, doe ik veel yoga en soms ook een bootcamp onder een brug waarbij we met vet grote hamers op trekkerbanden slaan. Ik ben goed in planten in leven houden, maak graag collages van knipsels uit kringloopwinkelboeken en ben laatst aan een nieuwe hobby begonnen: linoleum snijden. 

1679

Juliet Gagnon (Watershed) over Eline:

‘Het werk van Eline is spannend omdat het zowel persoonlijk als universeel is: ze weet overtuigend op literaire wijze connecties te maken tussen haar persoonlijke ervaringen en de werkelijkheid om haar en ons heen. En dat met een sterk verbeeldende stijl en goede live performances. Ik hoop dat ze bij WOLK haar eigen, authentieke stem weet te verdiepen en haar netwerk in de literaire wereld kan verbreden.’

Lees iets van mij!

Vind je het leuk om iets van mij te lezen? Via onderstaande links vindt je een paar van mijn verhalen en gedichten die op verschillende literaire platforms verschenen.

Happy Meal

Wacht even

Vlechten

Het is tijd om andere keuzes te maken

Lees iets van mij in het engels!

Sinds een half jaar schrijf ik eens in de zoveel tijd een stuk voor de blog van Wide Open Writing, een organisatie die schrijfretraites organiseert. Hieronder vind je de links naar een aantal van mijn stukken. 

Living the Bonus

The Gods You Pray To

Fat

A Meditation

Modern Dance Performances and Amber Stones

Fat is not a Feeling

Een paar gedichten

1.
ga naakt voor de spiegel zitten
en begin met schrijven
dit is het lichaam – het beweegt

trek een lijn vanaf het hoogste punt
van het voorhoofd tot halverwege het borstbeen

maak dezelfde lijn op papier
zorg dat het op een woord lijkt

laat de volgende zinnen rondzingen

ik zie en hoor steeds meer, hoe meer ik hoor en zie
des te minder heb ik te zeggen
ik heb even helemaal niets
te zeggen

het zou fijn zijn als iemand het lichaam op dit punt vasthoudt en zegt

maar dit is het begin
het is niet de bedoeling dat er een antwoord komt
zoek betere vragen
bijvoorbeeld

hoe stroomt het, waar is ruimte

ga naakt voor de spiegel zitten en zoek iets kleins
dat van het lichaam losgemaakt kan worden
het zal geen geluid maken

wie luistert er

hoe hol is dit

lichaam – het beweegt
laat het gewicht met iedere ademhaling naar beneden zakken
wordt één met het laminaat tot de latten niet meer
van ledematen te onderscheiden zijn – dit is het begin
het is makkelijk om hier aan te vallen
wees geen slachtoffer, wees zacht

je hebt hier zelf voor gekozen

dit is het lichaam – het beweegt
en mensen die geen honger hebben
moet je niet vertrouwen

2.
ik zit op de kunstacademie en schrijf een gedicht waarin ik iemand aanspreek:

huil als de situatie daarom vraagt, laat het vaak zijn
vraag om rust, maar liever geen stilte

begin met bidden
niet tot god, maar tot de moeder
hallo, mag ik rustig slapen vanavond
en kun je door mijn haren kriebelen

sta niet open, probeer eerst te overleven

vind een manier om te wortelen
zorg dat je het gewicht niet nodig hebt
om aan de grond te blijven

rook geen sigaretten, ze zijn slecht
voor je gevoel van authenticiteit

blijf dicht bij jezelf, spreek hardop

ik denk tegenwoordig bij iedere bejaarde die ik tegenkom op straat
neem me mee naar huis en bak pannenkoeken voor me
en maak steeds opnieuw dezelfde fout, ik schrijf gedichten
voor mijn vader die niet van gedichten houdt
en dit ook niet zal lezen

3.
ik ga opnieuw voor de spiegel zitten
hoe langer ik kijk naar het gezicht
hoe minder het van mij is

achter het glas besta ik meer dan onder mijn huid met moedervlekken

ik wil niet opscheppen, maar dit is al het derde lichaam
waarvan ik zelf heb ondervonden hoe het trilt

als primitieve eicel bestond ik in de baarmoeder van mijn oma
dat is iets om over na te denken

ik zou willen stellen dat mijn bindweefsel uit herinneringen bestaat
die met mij verder niets te maken hebben

nu ik een eigen hartslag heb, moet ik het ook waarmaken

ze zeggen wel eens: jij bent zo’n meisje
dat schrijft over schone lakens
en open gekrabde pukkels

er heeft al lang niets meer gebloed

Waar ik de afgelopen tijd aan werkte: 'Dik is geen emotie'

'Ik voel me dik' is een heel normale uitspraak. Maar kan dat eigenlijk wel, je dik voelen, is het niet gewoon zo dat je dik bént? Wat bedoelen we dan eigenlijk precies, als we ons dik voelen? Vaak lijkt het alsof dik synoniem is voor lelijk, lui, onzeker en ongelukkig. En dat terwijl het gewoon een woord is wat iets beschrijft. Ik ben dik. Jij bent dun. Daar hoeft verder geen waardeoordeel aan te pas te komen.

Met deze overpeinzing en de vraag of ik me thuis voel ik mijn lichaam, heb ik het afgelopen jaar gewerkt aan een boekje. Fotografe Diewke van den Heuvel maakte foto's van alle stukjes lichaam die normaal gesproken niet zichtbaar mogen zijn, ik schreef over herinneringen, vrienschappen, familie en thuis zijn, grafisch ontwerper Sam Reith maakte van het geheel een boekje. 

Wil je een boekje bestellen of meer weten over dit project? Stuur me een mailtje!