Eline van Wieren: Rituelen, rituelen, rituelen

Voor ik opsta, luister ik naar een geleide meditatie. Ik leg mijn telefoon naast me in bed en luister naar de zachte vrouwenstem die me vertelt dat ik wakker word in een boshuisje. Ik strek me uit tussen knisperende lakens, sta op en kijk vanaf het balkon hoe de zon opkomt vanachter boomtoppen. Bedenk drie dingen waar je dankbaar voor bent, instrueert de stem me. Vanmorgen zijn het de aantredende herfst, de vriendin die ik al sinds de brugklas ken, mijn verkering. Nu loop ik op blote voeten het bos in, vochtig mos vormt mijn pad. Ik laat me natregenen door een frisse regenbui, het spoelt alles van me af en vervolgens warm ik me aan de zon.

Ik kom aan bij een poort en de stem vertelt me dat achter deze poort mijn paradijs ligt, dat ik helemaal zelf mag bedenken hoe het eruit ziet en dat ik er naar binnen mag gaan. Ik neem plaats op het rotsenstrand voor de oude Amerikaanse inn waar Charlie Chaplin ooit verbleef en ik afgelopen zomer iedere avond in bed luisterde naar het klotsende water tot mijn ogen dichtzakten. Op deze plek zegt de stem me drie dingen in gedachten te doen manifesteren. Mijn debuutroman, een huis met moestuin, dat mijn verkering blijft. De stem telt terug van tien naar een en ik lig weer in mijn eigen bed, waar ik met mijn vingers en tenen wiebel om terug in mijn lichaam te komen.

Ik hou van rituelen en de voorspelbare betrouwbaarheid die ze met zich mee brengen. Toen ik uit huis ging en als au pair in Londen ging wonen, voelde ik me vooral ontheemd door hoe onduidelijk het nu opeens was wanneer ik mocht beginnen met eten. Thuis was dat kristalhelder: Here zegen voor dit eten, amen: eerste hap. Rituelen laten sommige dingen voorbijgaan zonder dat je er nog echt over na hoeft te denken, zoals de vaste volgorde waarin ik iedere ochtend mijn lichaam afdroog na het douchen, en brengen andere dingen juist meer tot leven, ieder stukje van mijn lichaam en de gevoelens die zich daarin genesteld hebben tijdens de belachelijk langzame zonnegroet die ik een paar keer per week doe.

Hoe ik die rituelen ook onderdeel maak van mijn schrijfproces, is de afgelopen jaren een groot onderdeel geweest van mijn zoektocht. Zo ben ik een tijd lang steeds als ik vastliep met schrijven gaan borduren, het gedicht Renascence van Edna St. Vincent Millay op een verwassen kussensloop, en probeer ik geen eerste versies meer op mijn laptop te schrijven maar alleen nog met pen en papier. Maar rituelen vragen om tijd, tijd waarvan ik vaak het gevoel heb dat ik het niet heb of mag nemen. En dat terwijl ik blijkbaar wel tijd heb om urenlang te verdwijnen in YouTube-filmpjes, een ritueel waar ik dan weer graag vanaf wil. Gelukkig leveren die verdwijnpogingen op het internet soms ook iets goeds op, zoals het vinden van kunstenares Caro Arevalo. In haar appartement in Brooklyn staat ze iedere ochtend om vier uur op om te mediteren, yoga te doen, een gezond ontbijt voor zichzelf te maken en dan aan een dag vol kunst te beginnen. De droom.

De afgelopen weken volgde ik als onderdeel van mijn WOLK-traject de onlinecursus die Arevalo maakte: Rituals Around Creativity. Meerdere keren per week dompelde ik me onder in lessen die Creating Sacred Space en The Intention of Words heetten en het was heerlijk. Ik begroef mijn intenties in de achtertuin, maakte een altaar, tekende blind een zelfportret en maakte vlekken met waterverf. Voor de zoveelste keer leerde ik ruimte maken voor mezelf. Er was geen eindproduct, iets wat goed moest zijn of gepubliceerd moest worden. Het ritueel was aankloten met aandacht. Vervolgens ging ik dan zitten voor het werk dat moest, mijn eindproduct voor WOLK en mijn aanstaande afstuderen, en de onbezorgdheid volgde me moeiteloos. Ik dacht niet na, ik schreef.

Ontdek meer over Eline