Ik maak voornamelijk 2-dimensionale werken van textiel. Mijn onderwerp gaat over het landschap dat door de mens is gevormd. Via satellietbeelden is te zien hoe land en natuur is veranderd door menselijk ingrijpen en dat beeld vertaal ik naar mijn werken.
Ik heb eerst gestudeerd voor verpleegkundige, dat duurde maar een half jaar want ik had moeite met het werken in een groot systeem. In loondienst werk je in de energie van iemand anders en dat wilde ik niet. Voor mijn ouders was het wel een shock dat ik naar de academie ging, die zagen me toch liever iets doen wat meer zekerheid bood. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik herinner me dat toen ik een jaar of zes was en ik met mijn oma in de tuin stond en tegen haar zei dat als ze later tussen de sterren vliegt, ik naar haar zou roepen dat ik kunstenaar ben geworden. Ik had nog geen besef wat dat betekende, en op de middelbare school dacht ik dat het belangrijk was om iets praktisch te doen. Toch heb ik wel voordat ik de studie verpleegkunde begon een vooropleiding gedaan bij Artez in Arnhem. Pas later toen ik naar de open dag van St. Joost ging koos ik alsnog voor de kunst omdat dat als thuiskomen voelde. De mensen daar helpen elkaar en zijn niet competitief. Je kan alleen maar voelen wat er bij je past.
Ik heb me aangemeld omdat ik het miste om betrokken te zijn bij een groep kunstenaars die in dezelfde fase zit als ik. Bijna iedereen in Den Bosch met wie ik afstudeerde is met de kunst gestopt. Ik wil juist samen dingen doen, in die zin is de eerste werkperiode al geslaagd, we werkten als een klein collectief. Zo heb je meer sociale context waarin je meer uit jezelf moet halen. Ik heb Inversie een tijdje gevolgd en het zag er voor mij heel goed en fijn uit, een veilige omgeving. Ook het persoonlijke mentorschap maakt dat je minder hoeft te zwemmen. Het is voor mij ook het goede moment, in het eerste jaar na je afstuderen moet je nog veel uitzoeken en nu is het een goede kans om mijn ontwikkeldoelen waar te maken.
Het ergste vind ik aanvragen en motivaties schrijven. Het kost veel tijd en het is altijd onzeker of het resultaat geeft. Deadlines zijn ook heel stressvol. Maar als het lukt geeft het wel veel voldoening en mogelijkheden. Teksten zoals een artist statement, ik kan dat eindeloos finetunen. Misschien nog wel erger is het verplicht voelen om belangrijke mensen te spreken, en dan bedoel ik een gesprek aan te knopen terwijl die persoon allang weet waar je voor komt.
In mijn atelier om te werken. Ik ben een echte maker en kan ook heel goed alleen zijn al houd ook van plezier en sociale context zoals bij Inversie. Maar als ik een tijdje geen expositie heb gedaan, dan kijk ik daar ook naar uit om weer mijn werk te laten zien en een tentoonstelling op te bouwen.
De eerste keer dat ik het werk van Isamo zag was tijdens haar eindexamenexpositie. Toen viel ze mij in positieve zin al op door de eigenheid van haar werk. Haar borduurwerk was niet alleen esthetisch aantrekkelijk, dat is misschien zelfs bijzaak, maar de zorgvuldige vastberadenheid om tegen alle trends in te maken wat zij belangrijk vindt en dat ook perfect te doen. Nu ik dankzij Inversie Isamo beter leer kennen en van dichtbij het maakproces mag meemaken zie ik hoe de wollen, stoffen en naaimachine die ze gebruikt niet alleen haar verf en kwasten zijn, maar de essentie om onze wereld – die haar dierbaar is – te eren en te begrijpen
Tekst: Esther van Rosmalen
Beeld: Marcel de Buck
